PERSOONLIJK VERHAAL - Naarmate Sergio ouder wordt staat hij vaker stil bij ‘defining moments’ in zijn leven. Dat zijn van die momenten met een grote impact, die hem vormen tot de man die hij is. Sommige momenten maakten hem opstandig en verbitterd. Maar met een dosis positiviteit komt hij eruit.
Mijn emigratie naar Nederland is zo een moment. Als enige uit mijn gezin was mijn visumaanvraag goedgekeurd. Wanneer ik vroeg wanneer de rest zou volgen, kreeg ik steeds te horen dat het niet lang zou duren. Samen met mijn broer kon ik hierover wegdromen. Urenlang lagen we in bed, afvragend hoe het leven daar aan de andere kant van de wereld zou zijn, naar welke school ik zou gaan en welke tantes en ooms ik zou ontmoeten.
In de auto, onderweg naar Zanderij, werd traditiegetrouw Adyosi gedraaid. Maar bij mij was er geen verdriet of angst te bekennen. Ik ging naar Nederland! Het was een feestje, de vreugde oversteeg alles, ik was zo blij! Dat ik mijn familie en vrienden moest achterlaten was slechts een bijkomstigheid. Hoe kan het ook anders, ik was een jongen van tien jaren jong. Avontuur stond voor mij centraal. Ondertussen vertelde mijn moeder dat ik mee zou reizen met een kennis van de familie. Dit was voor mij geen issue. Het was ook niet de eerste keer dat ik in een vliegtuig stapte. Een vakantie met mijn tante en broers naar Curaçao was hieraan vooraf gegaan. Wederom geen gevoel van angst. Wat ik nooit zal vergeten is dat ik opgehaald werd door mijn familie op Schiphol. Vooral mijn tante kon ik me heel goed herinneren, want ze voelde meteen vertrouwd aan. Het was midden in de winter, ik kreeg een winterjas. Er werd afscheid genomen van de kennis. Aangekomen in Rotterdam in het huis van mijn tante kreeg ik te horen dat ik bij haar zou gaan wonen. Mijn leven in Nederland was begonnen!
Nu ben ik me bewust van de effecten van dit defining moment. Ik voelde me eenzaam, ik miste mijn broers en mijn oude leven. Maar het meest miste ik onvoorwaardelijke liefde. Mijn moedersliefde. Met als gevolg gezagsproblemen en bindingsangst. Ook was ik opstandig, gesloten en verbitterd.
Mijn tante stimuleerde mij om mijn gedachten op papier te zetten. Ze gaf aan dat het voor mij misschien wel een goede uitlaadklep zou zijn. Ik volgde haar advies op. Ik kan het mij nog als de dag van vandaag herinneren dat ik in diezelfde week les kreeg in het schrijven van gedichten. Ik begon het steeds leuker te vinden. Elke avond voor het slapen probeerde ik wat te schrijven. Ook begon ik steeds meer te lezen. Ik was dol op Hans en Grietje, Jaap en de bonenstaak, Pinokkio, Sneeuwwitje, ga zo maar door. Ik heb ze allemaal wel tig keren gelezen. Tijdens het lezen stapte ik uit de realiteit en voelde ik geen eenzaamheid. Toen drong het niet tot mij door maar achteraf gezien is het schrijven en het lezen ook een defining moment. Want de storm in mijn hoofd werd rustiger. Een begin van een nieuw hoofdstuk.
Op latere leeftijd begon ik mezelf af te vragen: ‘Hoe komt het dat ik ben wie ik ben? Waarom reageer ik zo fel wanneer ik me oncomfortabel voel? Waarom heeft mijn familie bepaalde keuzes gemaakt?’ Ik wilde alles weten. Ik wilde mezelf leren kennen. Tot op de dag van vandaag, merk ik dat het moeilijk is voor mijn familie om emoties en gevoelens te delen. Moeilijke onderwerpen worden gemeden. Met als gevolg dat we elkaar tegenwerken, in plaats van helpen.
Het heeft vier jaren geduurd voordat mijn gezin weer werd herenigd. Ik vraag me nu voor het eerst af wat de impact van mijn migratie heeft gehad op de rest van de familie. Misschien een teken om hier wat mee te doen. Want ik kan meer, en ik moet meer. En zoals alles in het leven, is dit een proces dat jaren in beslag zal nemen.
In de loop der jaren bleef het gezagsprobleem een ongoing proces. Het is natuurlijk wel veel minder geworden, en ik weet hoe ik me het beste kan opstellen. Nu zeg ik adjossi tegen het gedrag waar ik ontevreden mee ben. Vroeger was mijn eerste reactie: ‘Nyan mi m*rs, ik doe het niet. Wie denk jij wel niet wie je bent om mij dat te vertellen.’ Nu verander ik die reactie in iets positiefs. Want zo wil ik me ook voelen. Tegenwoordig probeer ik niet altijd iets te willen zeggen, ik probeer te luisteren, in plaats van door te drammen. Het is een heerlijk gevoel dat ik kan loslaten, ik heb energie voor andere dingen, het maakt me gelukkig.
Sergio Chin (Paramaribo, ’80) is een gepassioneerde singer, songwriter, producer en fotograaf. Hij werkt graag met jongeren omdat zij hem inspireren en motiveren om te blijven ontdekken. Zijn motto: ‘Spread your wings and fly’. Hij werkt als applicatiebeheerder en staat bekend als een peoples person die buiten de kaders denkt. In de volgende Gesontu Sranang editie deelt hij zijn grootste uitdaging. Mis het niet en kom erachter welke uitdaging dat is!
